Hier moet je wachten.Wachten na een lange reis.
Vliegtuig, trein, autobus, boot.
En dan een wandeling langs een uitgelezen pad, heel kunstig aangelegd in beton.
Hier ligt een gestolde, ovale, holle waterdruppel te luizakken tussen een heuvel als een reliëfkaart omgord met rijstvelden en een zeelandschap vol bolronde rotseilandjes die even lui liggen te dobberen.
Veertig meter breed, zestig meter lang, vier en een halve meter hoog.
Die waterdruppel ligt in een hydrofobe omgeving.
Dat wil zeggen dat die druppel in een waterafstotende omgeving ligt zodat hij niet uitvloeit maar zichzelf opbolt.
Dat is een fysisch verschijnsel dat ik u wel kan uitleggen, maar dan leest u niet verder.
In die schaal zijn twee gaten gemaakt waardoor je een deel van de omgeving ziet, ook de lucht en de wind voelt.Uit de vloer komen, uit heel fijne microscopische kleine gaatjes, waterdruppeltjes opgestuwd.
Het beton heeft ook een hydrofobe coating waardoor de druppeltjes paarlen.Door de minieme helling vinden ze elkaar, vormen ze een watersliertje en vloeien dan heel langzaam naar een plas die nooit overloopt.
Zo eenvoudig en toch o zo symbolisch.
Af en toe hoort u een plop, alsof er een fles ontkurkt wordt.
U mag uw schouders optrekken en u afvragen, is dit nou kunst ?
Nog nooit, echt waar, nog nooit heb ik zoiets sereen ervaren.De stilte van de plek, de trage bewegingen van de bezoekers - er worden er telkens een heel beperkt aantal toegelaten - het einde van een reis.
Dit is een rustpunt, een sacrale ruimte.
Hier benaderen we Sizza's dialectische uitspraak:
Architectuur is geen kunst.
Maar als het geen kunst is, is het ook geen architectuur.
Ik ken geen gebouwen of constructies die opgetrokken zijn enkel omwille van de architectuur.Architectuur ontstaat altijd rond een programma, het is een handeling met een doel, een reden.
Hier heeft architect Ryue Nishizawa een kunstwerk gemaakt om een kunstwerk van Rei Naito een kunstwerk te laten worden.
Het een kan niet zonder het ander en omgekeerd.
Voor wie een beetje kennis heeft over de bouwkunde zelf, voelt meteen dat hier een
Iets wat leidt tot emotionele bewondering voor zowel de kunst als voor de uitvoerders ervan. Ook voor de ingenieurs die er in slaagden om de betonschil tot een minimale dikte te herleiden.
Ik heb het eens nagerekend: als een eierschaal een kwart millimeter dik is, dan zou, in verhouding de wanddikte van de betonschaal ruim 33 cm dik moeten zijn. Hier is die slechts twintig centimeter en nergens zijn er verstevigingsribben.
En dan nog iets: architect Nichizawa tekent nog al zijn ideeën met pen en potlood uit.
Dat alleen volstaat opdat de man mijn hart mag stelen.
Nooit heb ik zo de symbiose ervaren tussen architectuur, kunst, technologie en religie.
Als u na het betreden van deze sacrale plek, uw schoenen weer aantrekt, begint het tot u door te dringen dat u niet meer dezelfde mens bent.
Deze ervaring verdampt niet, ze blijft mijn geheugen vullen.
Hier begint u te begrijpen waarom Japanners graag zo dicht bij het bijna niets komen.
Als u in Japan maar één plek mag bezoeken, ga dan naar Teshima.
Met dank aan Archipel.
