VERDICHTE STEDEN XIII - WATER

Een paar weken geleden schreef ik over wat ze ooit de Leie aangedaan hebben; eerst overwelven en dan bedenken of we daar geen metro in kwijt konden (klik).

Ik herinner mij de Leie ter hoogte van de Baerstoenkaai als die plek waar de brug van de Lindelei  permanent openstond.

Schepen moesten van de Schelde over de Ketelvest naar de Coupure op eigen kracht varen.


U kan zich dat niet beelden maar voor een binnenschip duurde de doortocht door Gent 2 à 3 dagen.
De ringvaart kwam niets te vroeg.

Van deze beelden heb ik geen herinnering meer.
U ziet hier twee beeldige vrouwen, een beetje dunnetjes gekleed, maar dat was toen maar zo.
Ze houden fier een gaslamp boven hun hoofd, één van die verworvenheden van de industriële omwenteling. In steden zou het nooit meer echt donker worden.

De ene dame maakt promotie voor de industrie met een tandwiel aan haar derrière; de andere slaat haar anker uit want scheepvaart was belangrijk.

Men ziet hier duidelijk de invloed van de liberale fractie in de gemeenteraad. Ik kan mij niet inbeelden dat de clerus -  en de katholieke fractie - deze gezonde wellustige aanschouwelijkheden  als zeer stichtend voor de jeugd vonden.

Die dames hebben hun promotieactiviteiten moeten stopzetten onder druk van de Duitse bezetter in '14-'18. Niet omdat ze aanstootgevend waren, maar omdat ze dringend brons nodig hadden om kanonnen te gieten.

Jammer.

Ik had ze graag teruggezien, die dames,  maar ik vrees dat de Genste delegatie daar in Versailles niet veel in de pap te brokken had en dat we al blij mochten zijn dat we die vijf panelen van het Lam Gods terug in ons bezit kregen van de Duitsers, nadat het Bisdom ze had verkocht aan een antiquair en ze zo ergens in Berlijn belandden.

Rechts zie u het textielfabriekske staan van Alfred Baertsoen, vader van Albert Baertsoen, die liever schilderde en daar redelijk succesrijk in was.

In het Musée d'Orsay in Parijs kan u overigens een werk bewonderen van de Lindelei, geschilderd vanuit één van die ramen op de verdieping van het fabriekske.



TROMPE L'OEIL VI



U denkt misschien dat dit een tekening is die ontsproten is aan de fantasie van een zeer fijngevoelig kunstenaar.

Daar heeft het toch alles van weg. Van een kunstwerk, gemaakt door een kunstenaar.

Alleen, dat is het niet.

Het is een illustratie gemaakt door een zekere Santiago Ramon y Cajal.

Een wetenschapper die de zenuwbanen met één oog op een zeer kunstzinnige wijze neerzette, terwijl hij met zijn ander oog door zijn microscoop keek.

Om zijn studenten wegwijs te maken in de histologische micrografie.

Naar het schijnt was hij de eerste die dit deed.

Naar het schijnt waren zijn tekeningen ook de inspiratiebron voor menig kunstenaar zoals André Masson, Joan Miro en Yves Tanguy.

En misschien nog menig andere ook.


GALVESTON II

In vorig bericht zag u hoe we begonnen zijn aan de Galveston toren. (klik)


Die toren, dat is een onderdeel van de Galveston-site op de Wiedauwkaai, één van de vroegere UCO-fabrieken, gebouwd in het begin van vorige eeuw.

Galveston verwijst naar de plaats in de U.S.A., zo'n 13 km van Texas, waar het katoen vandaan kwam.

Zo scherpt u uw aardrijkskunde aan.

In 1900 werd Galveston verwoest door een orkaan, in 1944 werd ene Barry White er geboren die op latere leeftijd soul-songs de wereld instuurde die luisteraarsters van Radio 2 en De Pré-historie 
aansporen tot dansdemonstraties waar we niet steeds willen zien wat we te zien krijgen.

Die fabriek bestond uit drie grote productiehallen, mooi op elkaar gestapeld bij middel van een gietijzeren kolomstructuur.

Een mens wordt week als hij het gebouw in zijn blote vorm zichtbaar is.

Die toren, die heeft door weer en wind, maar vooral door de zon, veel te verduren gehad en is dringend aan een grondige herstelling toe.

In het verleden was daar ook al wat mis mee maar toen heeft men de herstelling beperkt tot het plaatsen van een paar stalen trekankers, maar de inwendige krachten waren blijkbaar sterker dan die staalprofielen.

Om zwaar en stevig metselwerk zomaar 10 cm uit zijn voegen te doen treden, moeten er wel wat krachten aan de gang zijn. 

Dus nu moet de herstelling grondiger.

VERDICHTE STEDEN XII WATER

De vorige bijdrage ging over de zotte mutse die onze bejubbelde burgemeesters en schepenen dragen.
De Schelde tussen de Krook en de Leie moet eerst smaller, moet dan dicht, en moet dan weer open. (klik)

Mocht uw vader zo met het familiepatrimonium omspringen, u zou hem laten colloqueren.

In een democratie gaat dat anders. We stemmen voor vervangers en geven de oudgedienden een pensioen omdat iedereen in onze maatschappij die iets gedaan heeft dat op werken gelijkt, recht heeft op een pensioen.

Goed, de laatste beslissing van zestien jaar geleden luidt: de Reep gaat weer open.

Maar zoals het hier al generaties een traditioneel Gents bestuur past: we gaan maar voor half werk.


Dat komt omdat de Reep in twee fazen gedicht en gedempt is. Het eerst deel van de gedichte Reep gebeurde met een dubbele overwelving tussen de Krook en het Gerard de Duivelsteen.

En omdat ene professor François Laurent, hoogleraar in burgerlijk recht, dringend de naam van een plein verdiende, zijn ze de overwelfde Reep daar het Professor Laurentplein gaan noemen.
Later, onder de eerste socialistische burgemeester, Gilbert Temmerman, is professor er moeten afvallen. Zoals het een goede socialistische burgemeester betaamt, heet dat nu gewoon het François Laurentplein en weet geen kat waarom die FL een plein mocht krijgen.

Dus, op de keper beschouwd had het College gelijk toen ze besliste de Reep weer open te leggen, dit maar te doen tot aan het Sint-Bavo-instituut.

Alhoewel, dat klopt ook niet want dat noemt daar de Bisdomkaai, toch ?

Enfin, Als u met die bootjes naar de Graslei wil varen zal u nog onder het Laurentplein moeten doorvaren op deze manier.

Erg gezellig vind ik dat niet.
En zal het ook niet worden.

Zouden we het nog mogen beleven dat ons geliefd stadsbestuur binnen deze legislatuur beslist om de VOLLEDIGE REEP open te leggen ?

Op die paar parkeerplaatsen minder zal het nu toch ook niet aankomen, toch ?

ENTARTETE KUNST

Vorig jaar was ik bewust op een tentoonstelling in Luik verzeild geraakt - rue de la Boëtie - waar in een zijzaaltje een apart luikje de ENTARTE KUNST kunst werd toegelicht.

Er werden in het NAZI Duitsland hele tentoonstellingen georganiseerd waar die ondingen werden uitgestald tot groot vermaak van een beïnvloedbare bevolking.





Met een beetje inbeelding en moed kun je zoiets in elke periode van de geschiedenis doen, bij om het even welke bevolking.

Het is maar hoe je kunst voorstelt of belachelijk maakt.




Tussen het vele merkwaardige fotomateriaal zag ik ook dit tekeningetje.

U ziet hier de versie uit mijn tekenboekje.

Het leek mij zo eenvoudig qua compositie maar probeert u maar eens beter te doen.
Zonder het evenwicht te verstoren.

Ik vraag mij af wie de auteur - componist - kunstenaar ervan was.




In elk geval beter dan menig Mondriaan.

Ik heb er ook wat kleuren op gegooid.

Eerst à la Mondrian.

Zo tekende die Hollander zijn werken toen hij een tijdje in Parijs verbleef.

Daarna met wat met in de kleurentheorie twee en drieklanken noemt.

Maar die compositie krijg je niet kapot.


Entartete Kunst.

Het zou een eretitel moeten zijn die jaarlijks aan een paar ontaarde kunstenaars wordt toegekend.

Misschien kijken we er dan over een paar decennia weer anders tegenaan.


GALVESTON

Zo, de kop is er af.

De toren wordt gerestaureerd.

Eindelijk.
En het ligt niet aan de eigenaar.

De vergunningverlenende overheid wou wel erg veel puntjes op één i.

Ze vielen er bijna af.

Maar soit.

Die toren is niet aan het kapotgaan door gebrek aan onderhoud.

Maar door een inwendig gebrek.

Welk gebrek dan ?

Dat is een beetje zoals een medisch geheim.

Misschien vertel ik het ooit wel eens.

Als de patiënt volledig genezen is.


VERDICHTE STEDEN X - WATER

In de vorige bijdrage heb ik een beetje uitgehaald naar die onverlaten die in de vorige eeuw eraan dachten om onze waterwegen te dichten met beton.(klik)

En in een aantal gevallen ook deden zoals aan de Ajuinlei of aan de Reep.

Toegegeven, daar waren een paar redenen voor die het verantwoordden dat we waterwegen zouden dempen.

Ten eerste, die waterlopen werden door de scheepvaart niet meer gebruikt.
Het is normaal dat je de dingen die je niet meer gebruikt dan maar wegdoet.

Ten tweede, die waterlopen stonken.
Door het afvalwater dat we er zelf in lozen maar soit. Het is normaal dat je die dingen die stinken afdekt met wat zand zodat je het niet meer riekt.

Ten derde, we hadden alsmaar meer auto's naar de stad gezogen.
Het is normaal dat je dan plaats maakt om er auto's te kunnen parkeren.

De Reep is daar het mooiste voorbeeld van.

Kijk eens met welk gemak die open riolen gevuld werden.  Met een bewonderend publiek er rond.
Ik zie daar geen spandoeken: RED DE REEP.

U moet eerstdaags eens langsgaan om te kijken met welke moeite die zandvulling er weer uit gehaald wordt.

Het is een beetje zoals met roken:
de remedie kost veel meer dan de zonde. 

SCHEPDAAL - DOKTERSPRAKTIJK

Over inbreiding en stedelijke verdichting zijn we het stedenbouwkundig eens dat we er werk van moeten maken.




Met een mix van functies. Ook in onze verkavelingen.




Dit is wat we hier gedaan hebben.

Van een arstenpraktijk met woning naar een woning met vijf artsenkabinetten.




Dat vraagt wat denkwerk en organisatie.


Ook een wijziging van de verkavelingsvergunning.

Want ook buren hebben een vinger in de pap als het om verdichting gaat.

Een woning met split-levels biedt soms ook onverwachte voordelen.

Die heeft Ann-Sophie Markey ook ontdekt en er iets verrassends mee gedaan. 

Zo kwam de traditionele voordeur naar de achterzijde.


Maar dan niet zo maar een achterdeur.

Een achterzijde die zichzelf mag zijn, met ruimte en lichtspelingen.

Patiënten hebben recht op een warme ontvangst.

Als u er meer over wil zien, surf dan eens naar Markey & Schelstraete (klik). 
zo zag het er toch niet uit



TROMPE L'OEIL IV

Soms zie je patronen in de vloer waarbij je je afvraagt of ze iets te betekenen hebben.

Of ze niet louter een fantasietje zijn van de bedenker.

Laten we zo iemand alstublief zeker geen kunstenaar noemen.

Gewoon iemand die gevraagd wordt iets te bedenken, iemand die misschien een boek openslaat en dan wat schetsjes op papier neerkrabbelt.

Zoals hier in een kerk ergens in Antwerpen waarvan ik de naam vergeten ben.

De pastoor zei mij dat de figuurtjes in elkaar haken maar dan toch weer niet.

Ze liggen allemaal geduldig naast elkaar, zonder elkaar aan te raken.

Eeuwige rust en evenwicht.

Zo mag je het zien, zo mag je het verwachten.

Op één plaats is er precies een ongelukje gebeurt.

Het bruine vingertje kittelt de oksel van het grijze figuurtje.

Een onoplettendheid van de vloerder ?

Een knipoogje ?

Of misschien gewoon er op wijzen dat de perfectie niet bestaat.

There is a crack in everything,
that's where the light gets in.

U hebt dit vast en zeker al eens gehoord.

Niet toevallig zit dit knipoogje verstopt aan de deur van de sacristi. 










LENNIK - OOGARTSPRAKTIJK

Oogartsen moet je recht in de ogen kunnen kijken.




Met of zonder apparaat ertussen.





Maar wel in een ruimte die zowel clean als gezellig oogt.



Dat is niet altijd gemakkelijk.



Soms haalt het ene de bovenhand boven het ander.




Een karaktervol herenhuis op een boogscheut van de markt van Lennik is wel een zeer geschikte plaats.


Maar zo'n huizen zijn niet echt gemaakt voor oogartsen.

Dus zijn daar wat aanpassingen nodig.

Muren er uit, wanden verzetten en dan subtiel organiseren en inrichten.

Ann-Sophie Markey en Bram Schelstraete kunnen dat goed.

En bij een oogarts kan er ook wel een knipoog af.

Kijk maar eens naar de belettering aan de inkom.

Er zijn wel meer mensen die dachten dat het een foutje was.

Een bril zal hier niet helpen.

Als je er meer over wil zien, surf dan naar de site van Markey & Schelstraete (klik).