STATION VII

We zijn in het Sint-Pietersstation van Gent, dat algemeen bekend staat als het grootste in Vlaanderen tenminste, als het op aantal reizigers per dag aankomt.

Ze zijn hier het meest eenvoudige en tevens ook comfortabelste station aan het herbouwen.
En het was al één van de beste stations ter wereld.

Hier ziet u een tussenperron waar ook een lift op te zien is. Voorlopig nog. Ik geef toe, een beetje een verouderd model maar hij werkt nog steeds, tenminste, als daar vraag naar is.

Dat tussenperron diende om de pakjesdienst en de post van dienst te zijn. Bijna elk treinstel beschikte immers over een goederenwagon waarin pakjes en post meegestuurd werden naar andere stations die ook een pakjesdienst en/of post hadden.

Dat werkte goed, efficiënt en goedkoop. Om het uur konden pakjes en postzakken verdeeld worden naar andere stations. Vandaag zouden we dat een netwerk noemen. Toen heette dat gezond boerenverstand.

Het was ook nog in de tijd dat de CEO's van de NMBS en de Post zo geen egotrippers waren.

Dat is beginnen veranderen onder Etienne Schouppe.

De man die fantastische constructies bedacht heeft waardoor de NMBS nu nog jaarlijks verplicht wordt de schulden af te lossen waar ze geen bal plezier aan beleeft.
Schouppe, de man die ook de pakjesdienst van de NMBS ging moderniseren. Het was in zijn ogen een enorme markt, die volgens hem veel te oubollig werkte omdat het uit het pré-Schouppe tijdperk stamde.

Onder Schouppe's bewind werd de pakjesdienst van de wagons gehaald en voortaan zouden pakjes vervoerd worden met een vrachtwagen in plaats van met een wagon.

Jaja, u leest het goed: de NMBS investeerde in een vrachtwagenpark, ABX genaamd.

Ook de goederenstations werden opgeblazen en nadien opgeruimd.

Bij zo een nieuw bedrijf hoorden er ook nieuwe verdeelcentra opgericht te worden. Ver van de bestaande stations natuurlijk.

Als u zich afvraagt waarom er zoveel vrachtwagens op onze wegen rondrijden, dan vraagt u dat best niet aan de heer Schouppe.

Hij verkocht ook de treinstellen en kocht ze nadien op afbetaling terug, want er moest dringend geld in 't bakske komen. Schouppe zou aan zijn ministers eens laten zien hoe er moest bestuurd worden.

Ja, zo kunnen we het ook.

In juni 2008 was de put van ABX 1,847 miljard € groot.
We herhalen het nog eens: 1,847 miljard €.

Van ABX schiet niets meer over en binnenkort van dat goederen perron ook niets meer.
In ruil krijgen de reizigers in Gent zowat de breedste van de breedst denkbare perrons.

Of ze er bij de NMBS intussen nog aan denken om de markt van het pakjesverdelen opnieuw te veroveren via een bijkomend liftje op die extrabrede perrons ?

Ik heb nog geen signalen in die richting gezien.

GOOD 2 GREAT - XVI - DISCIPLINE

Vandaag wil ik iets zeggen over creativiteit. Dat wordt dus een korte bijdrage.

Men zegt, dat creativiteit ontstaat door zaken met elkaar te verbinden die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar door net die combinatie iets nieuws naar voor brengen waarvan iedereen zegt: waw.  


Of whaw, in het Engels.






Om creatief te zijn moet je je bewegen in een milieu waar heel wat elementen voor handen zijn die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben maar door de gepaste combinatie iets nieuws en origineels voortbrengen.

Uit chaos ontstaat iets nieuws. Zegt men.

Als deze theorie klopt,

hoeveel creativiteit kun je in deze situatie dan verwachten ?

WERF

Er zijn zo van die momenten dat je een hele transformatie op amper twee dagen kan ervaren.










In plaats van een duffe zolderruimte worden dit kamers voor mensen die - in tegenstelling tot mij in naar ik hoop ook u - het niet zo gemakkelijk hebben in dit leven.

Zolders, ze mogen wat meer zijn dan het geheugen van een leven.

Voor een prachtig en comfortabel uitzicht, daar kunnen architecten hun bijdrage leveren.

Voor een comfortabel leven, daar zijn anderen beter in beslagen.

STATION VI

We zijn laatst eens afgestapt in het station van Liedekerke.

Waarom precies Liedekerke, zult u zich afvragen ?

Wel zeker niet voor zijn inspirerend stationsgebouw want dat hebben ze nooit gehad en zullen ze ook nooit hebben.

Ze zijn daar het perron aan het verhogen.

Een belangrijke comfortverhoging voor de steeds talrijker wordende groep Liedekerkenaren die het nut van het openbaar vervoer per trein inzien en appreciëren. Al zal dat laatste een grote sprong voorwaarts maken eens de werken ooit voltooid zullen zijn.

Als ze ooit voltooid zullen zijn.

We hebben welgeteld twee werkmannen aan het werk gezien. Twee.

Ze zijn na maanden werk, klaar met het plaatsen van de nieuwe boorden voor één derde van twee van de vier sporen. Dat is dus één zesde van de te verhogen sporen.

Volgens onze niet eens zo simplistische berekeningen voorspellen we, dat het perron van Liedekerke comfortabel in gebruik zal kunnen genomen worden tegen eind 2022. Als er niets fout loopt met die twee man natuurlijk.

Op een Amerikaanse werf hebben we eens geprobeerd om het aantal bouwvakkers te tellen.

Na vier pogingen zijn we ermee gestopt.

GOOD 2 GREAT XV DISCIPLINE

In de Verenigde Staten dacht men op een bepaald ogenblik dat bureauwerk, naar analogie met het bandwerk in de FORD-fabrieken, in één grote zaal kon gebeuren.

Dat had zo zijn voordelen: de chefs konden veel gemakkelijker zien wie wel en niet behoorlijk aan het werk was.

Het rendement verhoogde fors en er was minder oppervlakte nodig om veel volk aan het werk te zetten.

De secretaresses van dienst stoorden mekaar weinig, het waren vooral de mechanische typ- en rekenmachines die het echte lawaai maakten.


Geen last van telefoons want bellen was duur en behoorde tot de taken van de chef.





Frank Lloyd Wright leverde ook een mooie werkplek af.

Voor S.C. Johnson & Son in their administration Building of the Johnson Wax Factory in Howe street, nr 1525, Racine, Wisconsin USA from 1936.    N 42° 42.763'  W 87° 47.490'.  Ik zou niet graag hebben dat u zich vergist van locatie.

Architecturaal zeker verantwoord en ook vanuit efficientie-oogpunt nog meer verantwoord; moet u eens letten op de subtiele galerij die hij er aan toevoegde voor het toezichthoudend personeel van hogere komaf.



Gek dat men deze brutale way of working vandaag nog altijd propageert.

Landschapsbureaus noemt men deze werkkooien.

Landschappen waar ik niet direct op vakantie wil gaan.

Landschapsbureaus zijn nog steeds zeer in trek bij de facility-manager: lage investering, minder huur en minder onderhoudswerken.

En bij architecten die voorhouden dat dit soort geordend samenzitten, de communicatie verhoogt.

Maar architecten zijn nog slechtere psychologen dan sociologen.

WERVEN

Onze maatschappij vraagt naar producten die in een ik en een gij kunnen geplaatst of gegoten kunnen worden.
Zoals gietvloeren.

Even eenvoudig aan te brengen als het ontstoppen van een fles en de inhoud ervan uitgieten over de dekvloer.

Een beetje geduld en de vloer is klaar.

Zoals ik doe met mijn dorstige maag.

Daar dromen we toch van.

Deze jongens doen het grondig anders.

Ik trof ze troffelend aan.

Troffelen is een dun pelletje mortel vol fijngemalen siliconekorrels met een grote spaan uitsmeren over en aandrukken op de dekvloer.

Die spaan noemen we ook troffel naar het kleinere formaat dat metsers dan weer een truweel noemen.

Taalkundigen krabben zich nu ongemakkelijk, maar dan moeten ze daar maar een doctoraat aan spenderen.

Ik mag daar graag naar kijken, naar gasten die zo kunnen opgaan in hun werk.

Mij moet u het niet vragen. Geen geduld en na vijf minuten begin ik te klagen over mijn rug.

U wellicht ook.

Na een paar uren kuisen ze hun troffel af en laten ze een afgewerkte vloer achter. Met hier en daar een lichte ongelijkheid.

Handwerk vraagt om lichte onvolkomenheden.