WONING G & E LOCHRISTI

Hartelijke mensen zijn het, G & E en hun drie knappe kinderen.

Eind de jaren ’90 hadden ze een woning laten bouwen in een verkaveling, zoals er heel wat gebouwd worden. 

Een huis met een redelijk gelijkvloers, een zitput en de kamers onder dak. Nog steeds de meest economische manier van open bebouwing maar daar is ook alles me gezegd.

Gerijpt door het leven en goed bewust van wat ze nu eigenlijk wilden kwamen ze (G & E) aankloppen. 

Op een paar kleine onhebbelijkheden na – gewelven die steeds opnieuw barstjes vertoonden in de voegen – vatten ze in één woord samen wat ze wilden: ruimte. 

Ruimte om te leven, ruimte om te werken, niet gevangen of gebonden zijn aan voorbestemde plaatsen. 

En ook, het moest nu maar eens gedaan met de slaapkamers onder dak met hun schuine vlakken; zo drukkend en deprimerend. 

Al meer dan een jaar waren ze op zoek gegaan naar een betaalbare woning in de stad, die hen  ruimte en rust kon geven. 

Maar toen ze de balans van hun zoektocht opmaakten, en rekening hielden met het sociaal leven dat hun tieners opgebouwd hadden in de omgeving sloeg de eindbalans over naar verbouwen dan maar.

Overigens, tieners die een rijk sociaal leven opgebouwd hebben vanaf de lagere school, verkas je niet zomaar.

Ik kreeg bewondering voor die ouders.

De grootste handicap die ik ondervond om de woning ruimer te maken was de beperkte plafondhoogte en, ter hoogte van de ramen, zeer zware balken die licht afnamen en de hemel verstopten. 

Ergerlijk vind ik dat.

Er werd geopteerd voor een uitbouw waarbij we het licht zo hoog mogelijk zouden vangen de hemel zoveel mogelijk hemel laten zijn.

In die omstandigheden was wonen in de te verbouwen woning uitgesloten.

Vrij vlug kwam Ann-Sophie Markey als interieurarchitect aan boord. Dat maakt het ontwerp alleen maar beter. 

Voor W was meer thuis werken ook een optie.
Eén werkplek op de verdieping en één werkplek beneden, opgeslorpt in de leefruimte zonder dat het opvalt. 

Jong en minder jong samen aan één tafel achter het scherm. Zo hoort het
tegenwoordig.

De oorspronkelijke vorm verdween achter nieuwe geïsoleerde gevels, streng van lijn maar zacht getint.